Solina-Myczkowce

Myczkowce są jedną z najstarszych miejscowości w Bieszczadach powstałą jeszcze w czasach książąt ruskich, położoną w pętli Sanu w odległości 12 km od Leska. Nazwa pochodzi od imienia Myczko czyli Mikołaj. Bardzo zróżnicowane ukształtowanie terenu zostało wykorzystane do budowy zapory i elektrowni wodnej w 1923 r., a ukończonej dopiero w latach 60-tych. Nad Sanem około 1000 m poniżej zapory znajduje się pomnik przyrody w postaci ściany skalnej długości 600 m i wysokości 60 m. Ze szczytu tego urwiska - tarasu widokowego - roztacza się piękny widok na wijące się stare koryto Sanu - ulubione miejsce pieszych wędrówek, spacerów i kąpieli.

Nad zalewem w Myczkowcach usytuowane są ośrodki wypoczynkowe.

Na zdjęciach widzimy kościół w Myczkowcach, zaporę wodną na rzece San, pomnik przyrody nieożywionej tzw. „Skałki Myczkowieckie” nad starym korytem Sanu. Na zdjęciach lotniczych piękna panorama doliny Sanu, w której leżą Myczkowce i Ośrodek Caritas Diecezji Rzeszowskiej.

Teren jest bardzo malowniczy, zwłaszcza na wiosnę i jesienią. Płynący w pobliżu San oraz Jezioro Myczkowieckie tworzą niepowtarzalną atmosferę do podziwiania przyrody i do odpoczynku. Korzystający z wypoczynku zwiedzają okolicę i poznają atrakcyjne miejsca wymienione wyżej oraz kamieniołom na szczycie Kozińca ze ścieżką przyrodniczą z widokiem na partię połonin i Jezioro Solińskie.

Myczkowce są miejscowością letniskowo - turystyczną, ale także rolniczą. Mieszkańcy utrzymują się przede wszystkim pracując na roli.

Pierwszy projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu poprzez budowę zapory wodnej opracował w 1921 r. prof. Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej (wcześniej: Politechniki Lwowskiej). Pierwsze rozpoznanie geologiczno-hydrologiczne w dolinie Sanu przeprowadzono jednak dopiero w latach 1936–1937, a dalsze prace przerwała II wojna światowa. Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, koło wsi Solina. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi.

Budowę zapory rozpoczęto w 1960 r. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca (dwa dni przed ówczesnym świętem 22 lipca) oddano zaporę do eksploatacji.

Głównym projektantem całego kompleksu hydroenergetycznego był inż. Feliks Niczkie. Współpracowali z nim inżynierowie: J. Mastawiszyn i Z. Szymczak (konstrukcja zapory), R. Barucki i W. Neuman (architektura) oraz R. Wiśniowska i T. Owczarski (konstrukcja elektrowni). Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi.

Pozostałości dawnej wsi Solina znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce.